Yazarken kitaplar bir yana bırakır, aklımdan çıkarırım; kendi gidişimi aksatırlar diye. Ben gönlümce ya zabilmek için evime çeki

Yazarken kitaplar bir yana bırakır, aklımdan çıkarırım; kendi gidişimi aksatırlar diye. Ben gönlümce ya zabilmek için evime çekiliyorum. Kimsenin bana el uzatamayacağı, söz edemeyeceği yabancı bir memlekette oturuyorum. Öyle bir yer ki tanıdığım hiç kimse okuduğu duanın Latincesini bilmez, hele Fransızcasını hiç anla maz. Başka yerde yazsam daha iyi yazardım ama yazdığım şey daha az benim olurdu. Oysaki benden bekle- en yazımın tam anlamıyla kendimin olmasıdır. Ben rastgele yazdığım için bol bol hatalara düşerim. Bunları vekâlâ düzeltebilirdim. Ama o zaman, benim âdetim, malim olmuş kusurları düzeltmekle kendi kendimi yanlış anıtmış olurdum. Bana dediler mi yahut ben kendi kendime dedim mi ki: "Sen kaba kaba benzetmeler yapı- prsun; bu sözün tehlikeli (ben Fransız sokaklarında söylenen hiçbir sözden kaçmam diğerleri benimle alay derler); bak şu cahilce söze, akla aykırı laf ediyorsun; fazla ileri gidiyorsun, sen boyuna kendinle oynuyorsun; hiden söylediğini de herkes yalancıktan sanacak." Onlara: "Doğru." derim ama ben dikkatsizlikten gelen ha- arımı düzeltsem bile bende adet haline gelmiş olanları düzeltmem. Ben hep böyle konuşmuyor muyum? ryerde böyle çiğ çiğ göstermiyor muyum kendimi? Mesele yok o zaman. Yazarken aradığım da bu zaten. kes kitabımda beni; bende kitabımı görsün. Montaigne, Denemeler Montaigne, denemesinde hangi duygu, düşüncelerini paylaşmıştır? Metinden kanıtlar bularak yazır