adeta kendimi bildigim Ben, hep aci içinde yaşayan bir adamım! Bu silenti anda basladi. Belki daha dört yasinda yoktum. gun bugu

adeta kendimi bildigim Ben, hep aci içinde yaşayan bir adamım! Bu silenti anda basladi. Belki daha dört yasinda yoktum. gun bugundos, sadece disundo - ğüm kotoluklerin bile vicdanında tutustur duĝu sonsuz cehennem ranıyorum. Beni uz en seylerin hiçbirini unutmadim. Anilarim sanki yalnız huzon sikentilari icinde kiv- için yapılmis. yaşında var daha dokuz aylık bir duygusu bir Evet, acaba dort miydim? Ondan önce hiçbir şey bilmiyorum. Biling, basimiza yakmayan bir yıldırım gibi nasıl dişer? Tolstoy ill Gocukken bayoya sokulduğunu hatırliyor. hosloma! Benimki mothis bir sıkıntıyla başladı. Ben ilk kez kendimi şirket vapurunda hatırlıyorum. Hala gozumun önünde onunde: Sanki dünyaya o anda dogmusum annemin kucağı... Annem, yanındaki sari sach, gena bir haimla guluserek konusuyor, cigara içiyor- lar. Annen cigorasını ince gumus bir masaya takmis. Ben bunu istiyorum. - Al ama againa surme! diyor.