Keloğlan Fakir bir babanın üç oğlu vardı. Büyük oğlunu dişin- den, tırnağından artırarak tahsile göndermişti. Bunu bir ilim adam

Keloğlan Fakir bir babanın üç oğlu vardı. Büyük oğlunu dişin- den, tırnağından artırarak tahsile göndermişti. Bunu bir ilim adamı yapacaktı. Küçük oğluna ileride kendi dükkâ- nını bırakacaktı. Ortanca oğluna gelince buna verecek hiç- bir şeyi kalmıyordu. Hatta buna bir ad bile koymamıştı. Önemsizliğini göstermek üzere daima "Keloğlan" diye ça- ğırırdı. Bu suretle, bütün mahalleliler arasında onun adı, "Keloğlan" kalmıştı. Keloğlan, henüz yedi yaşında iken ekmeğini elinin emeğiyle kazanmaya başladı. Hamallık, kahveci yamaklığı, aşçı çıraklığı, ayak satıcılığı gibi birçok işlere girdi. Eline pek az para geçebiliyordu. On iki yaşına kadar türlü sıkın- tılar içinde yaşadı. Bu yaşa girince, kendine güvenen tam bir erkek oldu. Artık, büyük işlere girmek, şan kazanmak, büyük bir adam olmak istiyordu. Keloğlan, ara sıra şiir söylemeye de yelteniyor, yanık koşmalar düzüyordu. Gönlünün duygularına bu koşmalar- la kanat vermek isterdi. Bir gün gönlünden böyle bir koş- ma fırladı: Burada sevinç yok, dert çok, keder çok, İsterim bir altın yurda varayım: Talihim arayıp bulmadı beni, Bari ben gezeyim, onu arayım... Bu koşma, Keloğlan'ı verilmiş bir karar karşısında bı- raktı: Gurbete çıkmak! O nasılsa, şarkı söylerken, farkında olmadan bu kararı vermişti. Her akşam yalnız kalınca bu yoldaki koşmaları tekrar dururdu: