gün, her gece İngiliz uçakları tepemizden bombalar atıp duruyorlardı. Herkeste sinirlilik artmıştı. Meserret Kira- athanesi'ndek

gün, her gece İngiliz uçakları tepemizden bombalar atıp duruyorlardı. Herkeste sinirlilik artmıştı. Meserret Kira- athanesi'ndeki subaylar hep barış ve savaş tartışması ya- pıyorlardı. Savaşa niçin girdiğimize ilişkin birçok uzun konuşmalar oluyordu. Bir kısmı Enver Paşa'ya kızıyor, bir kısmı Almanlara açıktan açığa sövüyor, bir kısmı bi- zim kendi başımıza bir şey yapamayacağımızı haykıra- rak söylüyor. Seyfi isminde ateşli bir yüzbaşı hâlâ savaşı kazanacağımızı iddia ediyor, hep Çanakkale'nin ve çö- lün harikulade kahramanlıklarını anlatıyordu. Bütün bu ateşli tartışmaya rağmen bende derin bir uyuşukluk ve her muharebeyi kazandıktan sonra ordumuzun neden yenildiğini anlamayan gizlice bir şiddet vardı. Benim bu yeni hayata girişimde unutamayacağım bir gün var. Cemal, Erkân-1 Harbiye Mektebi'ne¹ devam ediyordu. Beni almaya geldiği bir gün, "Seninle Beyazıt'a kadar yürüyelim, hava açık..." dedi. O gün somurtkandı. Başımıza gelen felaketi yükle- tecek yer arıyordu. Nihayet kendi kendine, "Cumhuriyet olsak başımıza bir felaket gelemezdi," diyordu. Onun cumhuriyetçiliği biraz damdan düşer gibiydi. Fakat o ka- dar hoş bir tarafıydı ki... "Senin mektepteki şehzade arkadaşlarınla bu cum- huriyetçiliği bir tartışsan nasıl olur?" dedim. Bu bile onu pek açmadı. Harbiye Nezareti'nin² önüne gelince daha ileri gitmek istemedi. "Haydi Mercan'dan inelim Peyami," dedi. Yalnız Ne- zaret'ten çıkan ve bize doğru gelen genç ve şık bir subayı beklemek için durduk. Beli ince, çizmeleri dar ve parlak, kalpağı çarpık, bıyıkları küçük, kendisi ince bir İstanbul 1. Harp Akademisi. (Y.N.) 2. Savunma Bakanlığı. Günümüzde, Beyazıt'ta, İstanbul Üniversitesi'ne dahil olan bina. (Y.N.) 20 d e r 2 t