yor kötülerin hilesine tutulanlar, imanlarını da bozuyorlardı. Gel 22 man, git zaman, bir gün gelecekti ki, artık kimse kimseye

yor kötülerin hilesine tutulanlar, imanlarını da bozuyorlardı. Gel 22 man, git zaman, bir gün gelecekti ki, artık kimse kimseye inas maz olacaktı. Benim tanıdığım bir çoban var. Çok doğrudur! dedi . - Çoban mi? rak bi de Evet... Mehmet Efendi, yarasının üzerine yeni bir yara açılmış gibi suratını acı acı ekşitti: - Hele o çobanlar! diye derin derin bir ah, çekti. Bin beş yüz koyunumdan sonunda elli tane bıraktılar. - Pekalâ, bu elli koyunu benim söylediğim doğru adama ver Yüz yapsın! Mehmet Efendi güldü: - Şaka etme. Sahi söylüyorum. Müftü, tanıdığı çobanı anlatmaya başladı. Bu, dünyada yalan nedir bilmez bir adamdı. Gayet saft, dervişti . Ömrünü dağlarda, meralarda geçirirdi. Beş vaktine beş daha katardı. Müftü övdükçe Mehmet Efendi yumuşadı: Bari şu benim koyunları ona versek.... dedi. Ertesi gün yay- laya haber gönderdiler. Çobanı kasabaya çağırdılar. Mehmet Efendi, Mütfünün karşısında onunla anlaştı. Elli ko- yunu bu çoban gezdirecek, elli koyunun verdiği kârdan beşte biri kendine ait olacaktı. Koyunlar köyden getirildi.